Wiens wil geschiede?
Mijn hart werd en wordt geraakt bij elk bericht over de grote branden in de wereld (2020). In Australië kan je niet meer spreken over bosbranden, maar heel Australië staat in de hens! Overal op social media worden oproepen gedaan om te bidden en mediteren voor regen om te helpen met blussen. Hoe fijn zou dat zijn! In een poging mijn verdrietige hart wat te troosten, ging ik in afstemming en bad mee in een oproep om regen voor Australië.
Opeens herinnerde ik me de zomer van 2018. Die hele droge zomer, waar ons kikkerlandje totaal uitdroogde. Die zomer heb ik verlangd, gebeden, gemediteerd voor regen. Regen in Nederland, regen in omringende landen. Toch bleef er iets knagen en op een goede dag drong het tot mij door. Stel nou... wat als... stel nou dat regen helemaal niet de beste oplossing is voor alles en iedereen? Stel nou dat de natuur bezig is met een omslag en dat de droogte daarbij hoort? Wat als de droogte de dieren en planten juist aanzet tot aanpassen en veranderen? Misschien moest ik dus niet om 'regen' vragen, maar om iets anders. Maar wat dan?
Ik moest denken aan wijsheid uit verschillende creatie- en manifestatiestromingen. Een van de kernpunten van Mike Dooley is dat je je focust op het eindresultaat en dat je de 'vervloekte hoe dan-s' niet zelf invult, maar aan het Universum overlaat. Gregg Branden vertelt dat bidden gedragen wordt door gevoelens van dankbaarheid en blijdschap over het eindresultaat. Ah! Dankbaarheid, vreugde, eindresultaat, dus. Ik veranderde van focus en richtte mijn meditaties op eindresultaat en mijn blijdschap en dankbaarheid daarover. Ik wenste dat het beste mocht gebeuren voor alles en iedereen. Ik was dankbaar voor een bijzondere ervaring, lopend over de die zomer drooggevallen rivierbodem van mijn geliefde Rhein. En toen het uiteindelijk regende, was ik daar blij en dankbaar voor.
Nu zat ik daar weer, in mijn meditatie meegesleept door de wens van velen om regen op te roepen om de branden in Australië te helpen blussen. En toen... knaagde er weer iets in mij. Oh ja! Wat had ik in de zomer van 2018 ontdekt? Mijn idee loslaten dus. Met alle dapperheid die ik in mijn hart vinden kon, liet ik mijn wens voor regen los en vroeg ik de Grote Moeder en de Grote Vader of er mag gebeuren wat het beste is voor alles en iedereen. Ik kreeg de bibbers, kippenvel op mijn armen en het voelde alsof alle cellen in mijn lichaam een klein vreugdesprongetje maakten. Het was een onverklaarbaar gevoel van 'dit klopt'. Ik heb er daarna stiekem wel aan toegevoegd dat áls de oplossing heel veel regen is, mij dat als mens heel fijn lijkt.
Als iets klopt, dan klopt het. Jouw waarheid, mijn waarheid. Dankbaar was ik voor de synchroniciteit die ik na mijn overgave opmerkte. Er dook een nieuwsartikel uit Australië op, met foto's van de natuur die zich in de verbrande gebieden al weer aan het herstellen is. Tjee, de (veer-) kracht van onze Aarde! Dat roept op tot vertrouwen. We hoeven haar alleen maar lief te hebben en goed voor haar te zorgen. Het volgende was een berichtje van TUT, van Mike Dooley. Ik moest aan mijn regenwens voor Australië denken.
Laten we niet willen fixen. Laten we liefhebben. Onze mooie planeet met alles en iedereen erop en erin.
❤️ Note from the Universe ❤️
To fix the world, you must first see it as broken.
I'm not so sure I'd go there,
The Universe
P.S. That would be kind of like fixing chocolate, huh?
CW/20200109
/ | \